Δευτέρα ήταν και τότε…Δευτέρα μεσημέρι….
Οδοιπορικό στους γκρεμούς της Ελληνικής οικονομίας και πολιτικής
Ο Ιωάννης Στασινόπουλος, Agency Manager στην ασφαλιστική εταιρεία ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ στο κατάστημα Πατησίων και μετέπειτα Agency Manager στην ασφαλιστική εταιρεία Ευρωπαϊκή Πίστη, ενεργό μέλος του Συλλόγου Ζημιωθέντων ων εταιρειών Ασπίς Πρόνοια και Commercial Valueμας έστειλε την παρακάτω επιστολή με αφορμή τη μαύρη Δευτέρα του 2009 που ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας της ασφαλιστικής εταιρείας Ασπίς με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους.
Δευτέρα ήταν και τότε… Δευτέρα μεσημέρι… το νέο φθάνει μέσα από το τηλέφωνο του γραφείου αφήνοντάς με βουβό, δεν έχω χρόνο να νιώσω… 20 συνάδελφοι γύρω μου το υποπτεύονται το ξέρουν ίσως ήδη. Είμαι ψύχραιμος, βγαίνω, δίνω την πρώτη εκτίμηση για το τι πρέπει να κάνουμε προσπαθώντας να τους προτρέψω σε δράση και όχι σε απόγνωση. Τώρα, έξι χρόνια μετά, μόνο η απόγνωση ταίριαζε σε εκείνη τη στιγμή!
Ο Παπαθανασίου, ο υπεύθυνος υπουργός της ασχεδίαστης και ύποπτης αυτής ενέργειας δηλώνει ότι τα συμβόλαια εξακολουθούν να ισχύουν κανονικά και υπάρχει νόμος (φωτογραφικός) που καλύπτει τα ελλείμματα της Ασπίδας, λόγια να τα πιστεύουν οι πολλοί… πού είναι τώρα να μας τα ξαναπεί;
Συγκέντρωση στο Caravel, μας καλεί ο πρόεδρος… ο Ψωμιάδης, όλο το δράμα των ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους είναι εκεί, αδύνατο να το αντέξεις σχεδόν ξεχνάς το δικό σου, ευτυχώς δεν είναι οι ασφαλισμένοι, μας λέει ότι είχε δώσει εγγυητική 600 εκατομμύρια αλλά έφταιγε το ραμαζάνι! Δεν αντέχω άλλο, νιώθω σα να παίζω στο Ζητιάνο του Καρκαβίτσα, παίρνω το λόγο του λέω «Πρόεδρε, η εγγυητική είναι πλαστή, το ξέρεις ότι θα πας φυλακή;». Αδιαφορεί, έχει άλλο στόχο…
Τηλέφωνα με συναδέλφους… Νίκο, Γιάννη, Μαρία, Φίλιππο και άλλους πολλούς τι κάνουμε; Δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι, οι ασφαλισμένοι μας, η δουλειά μας τόσα χρόνια, η κοροϊδία, η απάτη να μας νικήσει έτσι εύκολα; Μαζευόμαστε σε ένα ξενοδοχείο είμαστε πολλοί, θέλουμε, μου λένε να μιλήσω κι εγώ… «Είμαστε εδώ και εδώ θα μείνουμε και είμαστε οι μόνοι που θα μείνουμε μέχρι να αποζημιωθεί και ο τελευταίος χαμένος αυτής της ιστορίας.» Δεν ήξερα ότι αυτή η υπόσχεση θα με δέσμευε 6 χρόνια ακόμα.
Παίρνουμε την απόφαση να κάνουμε σύλλογο να οργανωθούμε, επόμενη συγκέντρωση, μέγα πλήθος είναι τώρα μαζί μας και οι ασφαλισμένοι, γιουχαΐζουν τον Σταϊκούρα που θέλει να μιλήσει τα ίδια με το βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, πορεία διαμαρτυρίας η φωνή μας είναι δυνατή, δίκαιη έχουμε ελπίδα;
Όπως πάντα προσωπικοί λόγοι φέρνουν ένα διχασμό, γίνονται 2 σύλλογοι οπότε ο στόχος παύει να είναι ένας, ο αυτονόητος, στόχος τώρα είναι να υπερτερήσεις στην άλλη πλευρά.
Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις συνεχείς δεν φέρνουν αποτέλεσμα ενοχλούν απλά το σύστημα που εκείνη την περίοδο λόγω της κρίσης ανησυχεί μόνο για την επιβίωσή του.
Αρχίζει μετά το χειρότερο κομμάτι αυτής της εμπειρίας, οι επαφές με τους πολιτικούς. Μας ζήτησε ο Σαχινίδης – ελπίδες ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται – τον ρωτάει μια ασφαλισμένη και εργαζόμενη, έχω σκλήρυνση κατά πλάκας και χρήζω νοσηλείας πού να πάω αύριο, ποιο νοσοκομείο θα με δεχθεί. Σηκώνεται ο υπουργός από το τραπέζι λέει συγγνώμη επείγον πρέπει να σώσουμε και την Ελλάδα από την επίθεση των αγορών και όπως έσωσε την Ελλάδα από τις αγορές φρόντισε και τον πολίτη με το πρόβλημα.
Συναντήσεις συνεχείς! Με όλους, από όλα τα κόμματα, με δικηγόρους, με παράγοντες του επαγγέλματος, με δημοσιογράφους, με την ένωση ασφαλιστικών εταιριών, με επιμελητήρια, με τους εκκαθαριστές με το διάβολο λέγαμε τότε αν είναι να μας βοηθήσει, έτσι βρεθήκαμε για έναν καφέ με τον κ. Σαμαρά και αλλάξαμε και λίγες κουβέντες στο όρθιο με τον κύριο Γ. Παπανδρέου. Δεν βγαίνει άκρη με αυτούς σκεφτήκαμε, να πάμε Ευρώπη! Ταξίδι στις Βρυξέλλες νέες ελπίδες, μας άκουσαν αλλά στο τέλος μας είπαν να μην τους στέλνουμε άλλα emai δεν μπορούν να δουλέψουν, είναι πολύ εργατικοί εκεί να το ξέρετε και κυρίως άνθρωποι που δεν φοβούνται να πάρουν την ευθύνη.
Κάποιοι από εμάς έχουν αρχίσει και το χάνουν, θες η κούραση θες το πρωτόγνωρο να έχεις δίκιο και να μην μπορείς να το βρεις, αρχίζει πια το σύστημα και σε προσαρμόζει περνάει ο καιρός τα άσχημα θέλουμε να τα ξεχνάμε δεν ξέρω τι άλλο ή ίσως όλα αυτά μαζί. Κάποιοι τα παρατάνε, κάποιοι κάνουν δουλειές με τα δικηγορικά, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν μέσω της δημοσιότητας του θέματος δεν θέλω να τα πω και όλα, εγώ νιώθω σαν τον επαρχιώτη στην Ομόνοια του Σαββόπουλου κι ας γεννήθηκα στο κέντρο αυτής της πόλης. Στη δουλειά με πιέζουν, μου λένε τα κλασικά, παράτησέ τα δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα δεν βλέπεις ότι δε γίνεται τίποτα κοίτα τη δουλεία σου, θα χαλάσεις το σπίτι σου. Το χάλασα το σπίτι μου, χάνω αναπάντεχα και τη μητέρα μου ενώ είμαστε σε συνάντηση με πολιτικό αρχηγό, και απόμεινα τώρα σαν τον κυρ Σταύρο του Σαββόπουλου πάλι, πάει η φωλιά παν τα κοτσυφόπουλα… (ευτυχώς τα κοτσυφόπουλα έμειναν)
Ακόμα όμως μένει ένα πείσμα, είναι και αυτή η εικόνα της αξιοπρέπειας, δεν θυμάμαι το όνομά της, όταν με σαφή αναπηρία και εγκεφαλικό σηκώθηκε να μιλήσει στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν θυμωμένη σαν άλλους που έχασαν χρήματα, την κράταγαν για να περπατήσει είπε μόνο ότι θέλει να μην είναι βάρος σε κανέναν και ζητάει το αυτονόητο, δεν μπόρεσα να μιλήσω μετά τη γυναίκα αυτή, ένιωσα τελείως συντετριμμένος, μόνο το πείσμα μου έμεινε, μόνο το πείσμα…
Σήμερα 6 χρόνια μετά, εμείς εργαζόμαστε και προσπαθούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας, οι υπουργοί πήραν τους μισθούς τους και τις βουλευτικές αποζημιώσεις, οι εκκαθαριστές τις «πενιχρές» αμοιβές τους, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Τράπεζας της Ελλάδος επίσης κολοπληρωμένες, τα δικηγορικά γραφεία γκρινιάζουν γιατί πήραν μικρές αμοιβές για πέντε έξι χιλιάδες δικόγραφα, οι κλινικάρχες πληρώθηκαν κατ’ εξαίρεση, η εξίσωση εκκαθάρισης του ομίλου Ασπίς μετά από τόσα χρόνια και τόσα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν δείχνει άλυτη, θα έπρεπε να ξεχάσω αυτό το πείσμα, δεν είμαι δα και κανένα παιδάκι.
Είναι όμως μια γωνιά εκεί στην άκρη του μυαλού που σου λέει ότι έχεις δίκιο και το δίκιο δεν ησυχάζει είναι η τροφή της συνείδησης… και είναι και εκείνη η γυναίκα που πρέπει να αποζημιωθεί, τι λέτε όλοι εσείς; Θα αφήσουμε κάποιους άλλους να πληρώνονται με τα χρήματα που αυτή τόσο έχει ανάγκη τόσο πολύ όση και η ατελείωτη αξιοπρέπειά της;
Γιάννης Στασινόπουλος
Ασφαλιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου